Από το 2002 και μετά κάνω αφήγηση. Από τότε που κέρδισα ένα βραβείο (Γερμανικό Βραβείο Γηριατρικής Φροντίδας για αφήγηση ιστοριών στο βιογραφικό έργο), διδάσκω επίσης σε σεμινάρια για το πώς να διηγούμαστε ιστορίες.

Χρησιμοποιώντας εικόνες, κάρτες λέξεων και γραμμάτων, καθώς και αντικείμενα και υλικά που προσελκύουν τις αισθήσεις, μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες.

«Οποιοσδήποτε έχει μια ιστορία να πει δεν αισθάνεται μόνος, όπως ακριβώς και το άτομο που ακούει μια ιστορία», έγραψε κάποτε ο Sten Nadolny. Το να μην είσαι μόνος ή μόνη στις αναμνήσεις ενός ανθρώπου σε μέρη της προσωπικής ζωής, ιδεών, ονείρων και δυσκολιών, να είσαι σε θέση να τα μοιράζεσαι, να ακουστείς, είναι κάτι που χρειάζεται ο καθένας και η καθεμία.

Με συμμετέχοντες/ συμμετέχουσες από παιδιά έως άτομα με άνοια, δουλεύω στην αφήγηση τα τελευταία 20 χρόνια.

From 2002 on I have been doing storytelling. Since I won a prize (German Elderly Care Award for storytelling in biography work), I have also been teaching  seminars on how to tell stories.

By using images, word and letter cards, as well as objects and materials that appeal to the senses, all participants can be involved.

"Whoever has a story to tell is not lonely, just as the person who listens to a story is not", Sten Nadolny once wrote. Not being alone in one’s memories of parts of the personal life, of ideas, dreams and difficulties, being able to share them, to be listened to, is something everyone needs.

With participants ranging from children to people with dementia I have been doing storytelling for the past 20 years.